Een portie gezonde verontwaardiging

Excuseer beste lezer, maar ik heb besloten om het hier over een andere boeg te gooien. De afgelopen weken zag ik in Brussel bijna elke dag gebeurtenissen, mensen en plaatsen die zeker en vast de moeite waard zijn om over te schrijven. Ik deed mijn best om die merkwaardigheden in mijn hoofd te printen en ik nam foto’s van vrij opmerkelijke grootstadtaferelen. Maar om een of andere reden kreeg ik dit alles niet in woorden gegoten. Misschien zou de reden hiervoor wel kunnen zijn dat ik het schrijven van een blog bleef ervaren als een verplicht nummertje, terwijl het net een uitlaatklep zou moeten zijn waar ik spontaan mijn hersenspinsels met veel goesting zou willen neerschrijven.

Op een druilerige zondagochtend in het station, nadat ik tot de vaststelling was gekomen dat ik nog een uur op mijn volgende trein moest wachten –ikhaathetopenbaarvervoeropzondag-, heb ik besloten dat ik hier wil schrijven over nieuwsfeiten waarvan ik vind dat ze veel te weinig aandacht krijgen in onze Belgische nieuwsmedia. Hiermee wil ik niet met de vinger wijzen naar onze journalisten, want ik besef maar al te goed dat de druk nu eenmaal enorm hoog ligt op onze Belgische krantenredacties: alles moet sneller en dat met steeds minder mankracht. Maar al jaren broedt er in mij een soort gezonde frustratie over de nieuwskeuze die onze kranten maken. Laat ik u een voorbeeld geven. Een van de eerste artikels die ik op dit moment te zien krijg op de website van De Standaard gaat over wilde zwijnen die een moeilijke winter tegemoet gaan omdat er te weinig eikels en beukennootjes zijn (voor wie toch geïnteresseerd zou zijn: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20121125_00380536). Ik heb niets tegen wat medelijden met onze harige bosbewoners, maar ik vind het niet kunnen dat de aardbeving in Guatemala van op 7 november – de zwaarste sinds 1976 – nooit zo hoog op de Belgische nieuwssites heeft gestaan als het zwijnenartikel. De papieren kranten maakten mij nog meer ongerust: in De Morgen kon je na lang zoeken een artikel over de ramp terugvinden onderaan in een hoekje, een kortje van nog geen vijf lang. De Standaard deed het nog beter door het in geen enkele papieren krant over de aardbeving hebben. Graag wens ik wel een lofbetuiging te geven aan Al Jazeera, die het artikel bij zijn hoofdpunten zette en mij zelfs videomateriaal kon verschaffen.

Gaan we ons bekommeren om de 48 doden, 155 gewonden en 23 vermisten in Guatemala of zit u meer in met het lot van enkele everzwijnen die deze winter misschien wel eens wat meer met een knorrende maag te maken zullen krijgen? De keuze van de kranten is duidelijk, maar daar ga ik niet mee akkoord. Mijn blog zal een instrument zijn om deze verontwaardiging te kanaliseren, door telkens een veel te onderbelicht nieuwsfeit de aandacht te geven die het verdient.

Ik wens u alvast veel leesplezier en een portie verse verontwaardiging toe.

This slideshow requires JavaScript.

Une femme à BXL

Wat, een blog? Ik lees ze liever dan ze te schrijven, als ik eerlijk mag zijn.

Maar waarom ook niet?

Sinds september woon ik in Brussel. Als ik mensen vertel dat ik in deze stad mijn leven doorbreng, zijn het merendeel van de reacties vaak: ‘Amai, dat is gedurfd’, ‘Alé tof, maar ik zou het toch zelf wel niet doen. Wees voorzichtig daar é!’, of soms een enkeling die zegt ‘Aha ja, ik heb ooit eens van ik-weet-niet-meer-wie gehoord dat het daar naar het schijnt af en toe toch wel nog eens tof kan zijn?’. Een laatste mogelijke reactie is dat de persoon gewoonweg zwijgt, en na een korte stilte dan maar zo snel mogelijk over een ander onderwerp begint. Of soms  valt het gesprek gewoon stil.

Hebben de Vlamingen een probleem met Brussel? Nu, eerlijk toegegeven, toen ik vorig jaar besloten had een opleiding journalistiek in Brussel te volgen, bestond mijn eerste reflex erin om de treinuren tussen Gent en Brussel op te zoeken, in de hoop dat zou blijken dat pendelen tussen deze twee steden wel haalbaar zou zijn. Maar toen bleek dat de trein van 7u30 ’s morgens nemen meer regel dan uitzondering zou zijn, deed dat me al twijfelen om in Gent te blijven. Daarbij geholpen door een vriendin die me sterk aanspoorde om la vie Bruxelloise te verkennen, plus gecombineerd met mijn grote nieuwsgierigheid naar nieuwe steden, besloot ik toch de stap te zetten naar de stad van Manneke en Jeanneke Pis. Zo belandde ik aan ‘het kanaal’, in een grijskleurig appartement dat ik deel met twee vrienden, op het kruispunt tussen de hippe Dansaertstraat en het alombekende Molenbeek.

In de twee maanden die ik hier nu woon, heeft onze hoofdstad mij al meerdere malen enorm aangenaam verrast. De sfeer hier is niet te vergelijken met Gent, en al helemaal niet met Brugge. Het bruist hier echt. Iedere wijk is een totaal ander stukje leefwereld, wat de stad voor mij enorm boeiend maakt.

Dus ik denk dat ik een missie gevonden heb voor deze blog. Met mijn schrijfsels wil ik jullie de mooie, vaak ietwat verborgen, kanten van Brussel laten zien, gezien door de ogen van een nieuwkomer. Natuurlijk zal ik het niet nalaten om ook mijn negatieve ervaringen met deze stad voor u neer te schrijven. Er is zelfs veel kans dat ik over zaken schrijf die niets te maken hebben met Brussel. Maar laat deze blog een ‘silent shout’ zijn om onze eigen hoofdstad wat meer te waarderen, of het toch op zijn minst een kans te geven.